STALKER 2: Heart of Chornobyl (PS5) - recenzja. Kolejny powrót do Zony

Historia tej produkcji to gotowy scenariusz na osobny dreszczowiec. Studio GSC Game World zapowiedziało tytuł jeszcze w 2010 roku, by później wielokrotnie zawieszać i wznawiać prace, a ostatecznie wydać go na komputery osobiste i konsole Xbox w 2024 roku. Gracze z obozu "niebieskich" czekali najdłużej. Czy było warto? Kontakt z grą nie pozostawia wątpliwości - otrzymaliśmy dzieło, które nie tylko dorównuje pierwowzorowi, ale w pewnych aspektach zapewnia doznania wręcz intensywniejsze.

Nie będę tutaj analizował fabuły ani podstawowych mechanik znanych z wersji pecetowej. Skupię się na tym, co kluczowe dla użytkownika PlayStation 5: optymalizacji, kulturze pracy sprzętu i odpowiedzi na pytanie, czy kontroler Sony rzeczywiście zmienia sposób, w jaki chłoniemy ten brudny, postapokaliptyczny świat.

Często traktujemy unikalne funkcje kontrolera DualSense jako marketingową ciekawostkę, o której zapominamy po godzinie zabawy. W przypadku STALKER-a 2 sytuacja wygląda zgoła inaczej. Haptyczne sprzężenie zwrotne i adaptacyjne spusty (triggery) pełnią tu istotną funkcję narracyjną. Twórcy wykorzystali potencjał pada, by zbudować niemal fizyczną więź między graczem a jego wirtualnym arsenałem.

Każda broń stawia inny opór pod palcem. Pistolet wymaga minimalnej siły, karabin - zdecydowanego nacisku, natomiast wystrzał z karabinu snajperskiego to potężne szarpnięcie, odczuwalne w całych dłoniach. Te z pozoru drobne niuanse budują napięcie; pociągnięcie za spust (R2) staje się świadomą, fizyczną decyzją, a nie tylko kliknięciem myszy.

Pozytywnie zaskakuje również wykorzystanie wbudowanego w kontroler głośnika. Komunikaty radiowe, trzaski licznika Geigera i szepty towarzyszy dobiegają bezpośrednio z naszych rąk. Daje to wrażenie, jakbyśmy faktycznie trzymali w dłoniach stare, trzeszczące urządzenie komunikacyjne.

Optymalizacja gier na silniku Unreal Engine 5 bywa loterią, lecz GSC Game World stanęło na wysokości zadania. Wersja na PS5 ma dwa tryby graficzne, choć dla większości graczy wybór będzie oczywisty.

Tryb wydajności celuje w 60 klatek na sekundę i skutecznie utrzymuje ten pułap. Niezależnie od tego, czy przedzieramy się przez gęsty las, czy walczymy z grupą bandytów w ruinach, płynność pozostaje nienaganna. Spadki animacji zdarzają się sporadycznie i w ferworze walki są niemal niezauważalne.

Tryb jakości zwiększa rozdzielczość tekstur, poprawia cienie i wzbogaca efekty cząsteczkowe. Ceną za te wizualne fajerwerki jest jednak blokada na 30 klatkach na sekundę. Różnica w ostrości obrazu bywa widoczna, ale powrót do niższej płynności po zobaczeniu gry w 60 klatkach jest bolesnym doświadczeniem.

Dla entuzjastów dynamicznych strzelanin tryb wydajności będzie jedyną słuszną opcją. Graficzni puryści mają alternatywę, ale w grze wymagającej refleksu wyższa responsywność wygrywa z ładniejszym cieniem na ścianie.

STALKER 2 to gra trudna, naprawdę rzadko wybaczająca błędy. Zgony są tu częste, a więc i loadingi pojawiają się często. Na szczęście szybki dysk SSD w PlayStation 5 eliminuje ten problem - powrót do świata żywych zajmuje zaledwie kilka sekund.

Błyskawiczne wczytywanie zmienia podejście do rozgrywki. Jesteśmy bardziej skłonni do eksperymentowania i podejmowania ryzyka, gdyż porażka nie skaże nas na minuty bezczynnego patrzenia w ekran ładowania. Płynność przechodzenia między życiem a śmiercią znacząco poprawia rytm zabawy.

To odwieczny dylemat przy przenoszeniu strzelanek na konsole. Mysz i klawiatura zapewniają niepodważalną precyzję, podczas gdy celowanie gałką analogową bywa wolniejsze i mniej dokładne (co widać szczególnie w chaotycznych starciach). Jednak to, co tracimy na precyzji, odzyskujemy z nawiązką w klimacie dzięki wspomnianym funkcjom DualSense.

Studio GSC Game World przygotowało solidny port, który zadowoli zarówno weteranów serii, jak i nowicjuszy. Stabilne 60 klatek na sekundę w trybie wydajności oraz genialne wykorzystanie możliwości pada DualSense sprawiają, że zwiedzanie Zony z perspektywy kanapy jest niezwykle satysfakcjonujące. Drobne kompromisy graficzne nie psują odbioru całości.

Dla miłośników gęstego, postapokaliptycznego klimatu i trudnych, wymagających strzelanek, którzy cenią immersję budowaną przez fizyczne bodźce. To pozycja obowiązkowa dla osób lubiących eksplorację niebezpiecznych światów bez prowadzenia za rękę.

Gracze szukający lekkiej, niezobowiązującej rozrywki na kwadrans mogą odbić się od poziomu trudności. Tytuł nie przypadnie też do gustu osobom, które nie tolerują 30 klatek w trybie jakości, a jednocześnie wymagają najwyższych możliwych detali wizualnych.

PS. Poniższa ocena dotyczy jakości konwersji STALKER 2: Heart of Chornobyl na PlayStation 5. Jednak samą grę oceniliśmy podobnie, na 80/100. Pełną recenzję znajdziesz tutaj.