Sacred 2 Remaster - recenzja. Leniwe odświeżenie

Pamiętam Sacred 2 z 2008 roku nie za dopracowanie, lecz za ambicję. Studio Ascaron (dziś już duch przeszłości) obiecało wtedy prawdziwie otwarty świat bez ekranów ładowania, pełen zadań i absurdalnego humoru. Właśnie to, mimo wad, wyróżniało grę na tle konkurencji.

Seria Sacred jest martwa od czasu katastrofy trzeciej części. Remaster "dwójki" nie miał więc wielkiej kampanii - pojawił się cicho i w niskiej cenie, co wygląda na operację po kosztach. To balon próbny, mający zbadać grunt pod ewentualne Sacred 4, ale wpuszczono weń ledwie minimum powietrza.

Włączenie dodatku Władca Smoków to minimum, a reszta pakietu jest pokazem lenistwa. Obiecane poprawki walki czy interfejsu to w dużej mierze oficjalne włączenie wieloletniej, darmowej pracy społeczności moderskiej. Zamiast potraktować to jako bazę i dołożyć coś od siebie, wydawca po prostu wziął gotowce i postanowił na nich zarobić.

Remaster wspiera wyższe rozdzielczości, ale 4K w grze z 2008 roku działa jak bezlitosna lupa. "Poprawione tekstury" to zwykły upscaling, przez co kanciaste modele i drewniane animacje są po prostu ostrzejsze w swojej starości. Oświetlenie nie maskuje płaskości, a całość wygląda jak oryginał na maksymalnych ustawieniach.

Walka - a więc serce każdego ARPG (action RPG) - jest co prawda nieznacznie lepsza (znów, dzięki fanom), ale pozostaje dramatycznie płytka. Brakuje jej mięcha, tego tak pożądanego w tym gatunku feelingu. Uderzenia są papierowe, praktycznie nieodczuwalne, a magia często lata gdzieś obok celów, zamiast w nie trafiać. System sztuk walki i ich modyfikacji był głęboki, może nawet przekombinowany, ale samo przeklikiwanie się przez moby i obserwowanie spadających pasków życia jest pozbawione tej miodności, która definiuje współczesne hack'n'slashe.

Ancaria - kraina, którą przemierzamy w Sacred 2 Remaster - jest gigantyczna, ale też przerażająco pusta. Sacred 2 to ojciec typowo "kurierskich" questów - mapa usiana jest zadaniami typu "idź, zabij 5 wilków, wróć", a ogromna przestrzeń służy głównie wydłużaniu czasu gry przez niekończące się podróże.

Oczywiście, specyficzny, dziwaczny urok gdzieś tam pozostał - głównie w postaci ironicznych epitafiów na nagrobkach czy specjalnego questu z koncertem zespołu Blind Guardian (i utworem "Sacred Worlds"). Ten unikalny, ironiczny klimat to jednak za mało, by udźwignąć tak przestarzały gameplay.

Pomysł na Sacred 2 Remaster nie był zły, ale wykonanie jest fatalne. Otrzymaliśmy produkt anachroniczny, będący duchem w świecie zdominowanym przez gigantów pokroju Diablo 4 i Path of Exile 2. Gra nie jest warta swojej ceny, a co ważniejsze - naszego czasu. Jeśli celem było zbadanie gruntu pod Sacred 4, efekt jest odwrotny: ten leniwy remaster tylko uwypukla głębokie wady oryginału, boleśnie przypominając, dlaczego marka umarła.

Tylko i wyłącznie dla najbardziej zagorzałych fanów oryginału sprzed 17 lat, którzy mają ochotę na bolesny powrót do przeszłości.

Dla nowych graczy. Dla fanów współczesnych hack'n'slashy (Diablo 4, Path of Exile 2, Last Epoch). Dla osób ceniących swój czas i oczekujących dopracowanej walki oraz sensownego interfejsu.