Naukowcy z CNRS, czyli francuskiego odpowiednika Polskiej Akademii Nauk, do swojego badania zaprosili prawie 400 tys. osób z 38 krajów. Sprawdzali ich orientację przestrzenną za pomocą stworzonej przez neurologów i specjalistów od gier wideo mobilnej gry Sea Hero Quest. Zadaniem graczy było takie nawigowanie łodzią, by odnaleźć rózne cele w przestrzeni stworzonej w grze.
Jak informuje "Science News", analiza zachowań graczy doprowadziła do wniosku, że "ludzie lepiej radzą sobie w orientacji w środowiskach topologicznie podobnych do tych, w których dorastali". W im bardziej złożonym przestrzennie środowisku ktoś się wychował, tym lepiej radzi sobie z odnalezieniem drogi w nieznanym terenie. Jeśli w dzieciństwie i młodości chodziliśmy krętymi ścieżkami po łąkach i lasach, będziemy mieli lepszą orientację przestrzenną niż ci, którzy mieli do czynienia głównie z miejskimi ulicami, zwłaszcza w miastach o regularnej, prostokątnej sieci ulic.
Naukowcy są przekonani, że ich praca "dostarcza dowodów na wpływ środowiska na ludzkie procesy poznawcze w skali globalnej i podkreśla znaczenie projektowania urbanistycznego dla ludzkiego poznania i funkcjonowania mózgu". Zaznaczają przy tym, że choć na podstawie danych z gry nie można jednoznacznie stwierdzić, że przyczyną różnic w umiejętności nawigacji jest otoczenie z dzieciństwa, to jednak jest to wysoce prawdopodobne.
Jeśli jako dziecko funkcjonujesz w złożonym środowisku, to uczysz się odnajdywać w nim drogę i rozwijasz odpowiednie procesy poznawcze, które ci to umożliwiają.
Zebrane za pomocą gry dane pozwalają natomiast stwierdzić, że umiejętność orientowania się w terenie jest niezależna od wieku, płci, biegłości w grach wideo, wykształcenia, a nawet stopnia wrażliwości zmysłu węchu. Naukowcy są przekonani, że w to dzieciństwie budujemy strategie nawigacyjne, którymi posługujemy się w dalszym życiu. Aby dowiedzieć się, jak zmieniają się w procesie dojrzewania i dorosłości, potrzebne są dalsze badania.
