Kubuś Puchatek w krainie koszmarów – gdy gra zmienia się w horror

Fabuła gry z pozoru wydaje się prosta i niewinna. Prosiaczek wchodzi do snów swoich przyjaciół, aby pomóc im zmierzyć się z ich lękami i problemami. Jednak świat fantazji okazuje się mroczniejszy, niż ktokolwiek mógłby się spodziewać. Prosiaczek staje naprzeciw takich wrogów, jak gadające drzwi, złowieszcze drzewa, czy przerażające, chodzące lustra. Chociaż gra powstała jako adaptacja filmu animowanego "Prosiaczek i przyjaciele", jej atmosfera w niczym nie przypomina pogodnego świata Stumilowego Lasu.

Gracze, którzy mieli okazję zagrać w tę produkcję w dzieciństwie, wspominają, że była ona dla nich prawdziwym wyzwaniem emocjonalnym. Zamiast spodziewanej radości i zabawy, gra oferowała surrealistyczny, momentami wręcz niepokojący klimat. W mediach społecznościowych nie brakuje porównań do klasycznych horrorów - internauci określają Piglet’s Big Game mianem "baby’s first Silent Hill" - Silent Hillem dla dzieci.

Na szczególną uwagę zasługują takie elementy gry, jak m.in.: Niepokojąca ścieżka dźwiękowa - zamiast radosnych melodii dla dzieci, graczy wita ambientowy, pełen napięcia soundtrack, przypominający dźwięki znane z mrocznych horrorów.

Dynamiczne ustawienia kamery, które w niektórych momentach gry przypominają rozwiązania znane z Resident Evil, mające na celu budować napięcie, odsłaniają powoli kolejne elementy otoczenia.

Wreszcie główny bohater, Prosiaczek zmuszony jest stawić czoła surrealistycznym potworom, jak mówiące szafki czy groteskowe drzewa, przy akompaniamencie pełnych grozy efektów dźwiękowych.

Odkrycie Piglet’s Big Game na nowo, jako ukrytego horroru wywołało niezwykłe zainteresowanie grą z 2003 roku. Na platformach aukcyjnych, jak eBay ceny fizycznych egzemplarzy produkcji - szczególnie w wersji na konsolę PS2 - gwałtownie wzrosły. Chociaż nowych ofert ciągle przybywa, to ich wartość nie ulega zmianie - wciąż waha się od 100 do nawet 1 000 dolarów za kopię. Fani horrorów i kolekcjonerzy prześcigają się w licytacjach, by zdobyć swój wymarzony produkt.

Internauci, zwłaszcza na platformach społecznościowych, jak X (dawniej Twitter), zaczęli dzielić się materiałami z gry, pokazującymi jej najbardziej niepokojące momenty. Nagrania przedstawiające Prosiaczka w rozmowie z groteskowymi meblami czy wędrówki przez mroczne, surrealistyczne krajobrazy szybko stały się sieciowymi viralami.

Jeden użytkowników o nicku jaxonloid udostępnił fragmentem ścieżki dźwiękowej z gry. W komentarzach żartobliwie porównywano kompozycje do muzyki autorstwa Akiry Yamaoki - legendarnego twórcy soundtracku do Silent Hilla. Inny użytkownik, Setzeri, zestawił jedno z nagrań z klimatem znanym z Resident Evil 4 - i chyba wcale nie był daleki od rzeczywistości.

Wszystko wskazuje na to, że mroczna atmosfera gry była efektem artystycznego eksperymentu twórców, którzy postanowili pokazać świat snów z perspektywy dziecka zmagającego się z lękami. Chociaż gra pierwotnie miała być przygodówką dla dzieci, jej odbiór po latach wykracza daleko poza założenia Disneya. Gra stała się ona unikalnym mostem między światem bajek a horrorem.

Wygląda na to, że nawet produkcja stworzona z myślą o najmłodszych, jak Piglet’s Big Game, może kryć w sobie głębię i atmosferę, która poruszy dorosłych graczy. Czy po latach odważylibyście się wejść do Stumilowego Lasu rodem z prawdziwego koszmaru?