Call of Duty: Black Ops II

Są trzy rzeczy pewne. Po pierwsze - Call of Duty: Black Ops 2, podobnie jak poprzednicy, będzie miał zarówno swoich zwolenników, jak i przeciwników. Po drugie - liczba tych pierwszych przewyższy liczbę drugich o kilkaset razy, co znajdzie odzwierciedlenie w liczbie sprzedanych egzemplarzy (analitycy mówią o sześciu, a nawet siedmiu milionach kopii w ciągu pierwszych 24 godzin od premiery). Po trzecie - ile nowinek by się w Call of Duty nie znalazło, pozostanie ono tym, czym jest od dobrych paru lat. Do bólu liniową (choć tym razem nie do końca), do bólu (napuchniętych oczu) efektowną i do bólu (nieprzespanych nocy) wciągającą wojenną strzelanką. Takie jest też Call of Duty: Black Ops 2.

Tak jak w pierwszym Call of Duty: Black Ops, w "dwójce" mamy okazję wziąć udział w działaniach wojennych mających miejsce w ostatnich dekadach. Przeniesiemy się w ich ramach w różnorodne miejsca, takie jak afgańska pustynia czy angolska dżungla. W tym przypadku pokierujemy znanym z poprzedniej części Aleksem Masonem, wspominanym przez podstarzałego Franka Woodsa, również znanego z pierwszego Black Ops. A pomiędzy tymi misjami czekają na nas wycieczki do przyszłości, w lata dwudzieste tego wieku, i wartka akcja w skórze Davida Masona, syna Aleksa. Tutaj bierzemy w dłonie futurystyczną broń i wykorzystujemy urządzenia będące dziś tylko w sferze marzeń. Naszym celem jest po raz kolejny Raul Menendez, którego nie udało się dopaść Woodsowi oraz Masonowi, a który przez ostatnie lata ukrywał się i dopiero na 2025 rok zaplanował swoją zemstę.

Pomysł z dwutorowym prowadzeniem fabuły uważam za bardzo dobry. Z jednej strony poznajemy bardziej aktualne wydarzenia, mające na celu doprowadzić do ostatecznego wyeliminowania Menendeza z gry, a z drugiej mamy okazję poznać uzasadnienie tego, co dzieje się w latach dwudziestych tego wieku. Jedne misje wyjaśniają drugie i choć sposób prowadzenia scenariusza nie jest może idealny, a niektóre z zaprezentowanych wydarzeń należy określić jako "tanie chwyty", to jego tempo zdecydowanie zasługuje na pochwałę. Rozdzielenie fabuły pozwoliło także na jeszcze większe zróżnicowanie kolejnych zadań. Misje rozgrywane w przyszłości są całkiem inne od tych z przeszłości - czy to pod względem klimatu, czy używanego wyposażenia.

W Call of Duty: Black Ops 2 gra się tak samo, jak w Call of Duty: Black Ops czy Call of Duty: Modern Warfare 3. Jeśli bawiłeś się w poprzednie części serii, tutaj poczujesz się jak w domu. A jeśli nie, wczujesz się i nauczysz wszystkiego, czego potrzebujesz, w ciągu kilkudziesięciu sekund. Na pewno wiesz, jak się biega, strzela i rzuca granaty. To ci wystarczy. Call of Duty: Black Ops 2 nie wprowadza żadnych rewolucyjnych, zaskakujących rozwiązań w rozgrywce.

I dobrze. Niektóre gry nie powinny się zmieniać. Od Call of Duty oczekujemy za każdym razem wartkiej akcji, tysięcy wrogów do ustrzelenia i setek oskryptowanych wybuchów, spadających helikopterów etc. To wszystko znajdujemy również w Call of Duty: Black Ops 2. Kampania jest liniowa i pełna zaplanowanych odgórnie akcji, które oglądamy z rozdziawionymi ustami. W połowie gra, w połowie film. Jedno z najwyższej półki i drugie też.

Jednakże, pisząc o liniowości w Call of Duty: Black Ops 2, należy postawić obok tego określenia gwiazdkę. Gra nie jest bowiem tym razem w stu procentach niezależna od nas. W paru miejscach mamy możliwość dokonania wyboru, który z kolei będzie miał wpływ na dalsze wydarzenia. Niewielki, ale jednak. A - koniec końców - doprowadzimy do... jednego z kilku zakończeń kampanii! Tego jeszcze w Call of Duty nie było. Kampanię singlową zwykle powtarzało się tylko dlatego, że była dobra, a krótka, i po prostu chciało się więcej, a także w celu sprawdzenia się na wyższym poziomie trudności. Tym razem powtarza się ją z chęcią także dlatego, że chce się poznać alternatywny rozwój wydarzeń. Powtarzam - nie liczcie na nieliniowość rodem z "erpegów", ale bądźcie pewni, że w paru miejscach gra mile was zaskoczy.

Kolejną nowością w Call of Duty: Black Ops 2 są misje z cyklu Strike Force. To zadania, w których poza strzelaniem musimy zająć się także taktyką, a wszystko po to, by obronić się przed nadciągającymi falami wroga, odbić zakładnika bądź wysadzić w powietrze wrogi tankowiec. Na pole walki możemy patrzeć z oczu żołnierza, jak również z kamery taktycznej, umieszczonej nad ziemią. W akcji wykorzystujemy także pojazdy czy wieżyczki. Pomiędzy żołnierzami, pojazdami i wieżyczkami możemy się przełączać. Jak grać, uczymy się z tutoriala, ale i tak zanim wszystko wejdzie nam w krew, dostaniemy kilka razy nauczkę.

Misje Strike Force to fajne urozmaicenie, ale nie tak fajne, jak Special Ops z Call of Duty: Modern Warfare. W pierwszych paru zadaniach tego typu zabawa jest przednia, ale później zaczynają się one powtarzać i irytować swoim niedopracowaniem (Treyarch nie poświęciło im ewidentnie tyle czasu, co głównym misjom w singlu). Ale, pomimo że misje Strike Force zostały powiązane z kampanią singlową, nikt nam ich nie narzuca. Możemy wziąć w nich udział wtedy, gdy będziemy mieli na to ochotę (są co prawda dostępne tylko przez określony czas, ale zanim znikną, zostajemy o tym poinformowani), albo w ogóle w nich nie uczestniczyć. Wasz wybór.

Call of Duty: Black Ops 2 wygląda jak na Call of Duty przystało. Każda mapa to festiwal strzałów, wybuchów i innych, widowiskowych efektów specjalnych. Na każdym kroku widać, że Treyarch zadbało o wszystkie szczegóły, wycyzelowało każdy najdrobniejszy element. Gra jest kolorowa (niektórzy powiedzą, że momentami aż za bardzo), a animacja płynna, co zawdzięczamy bardzo dobrej optymalizacji silnika. W samych superlatywach można wypowiadać się na temat udźwiękowienia, a w szczególności na temat podkładu muzycznego, przygotowanego przez Trenta Reznora z Nine Inch Nails i Jacka Walla, kompozytora nagradzanych wielokrotnie soundtracków z Jade Empire czy Mass Effect.

Jak co roku dostaliśmy Call of Duty nafaszerowane po brzegi akcją, pozbawione rewolucyjnych rozwiązań, ale nie mniej wciągające i widowiskowe, co poprzednicy. Choć w drugim Black Ops wprowadzono kilka nowych pomysłów (odrobina nieliniowości czy misje Strike Force), to nadal jest to stare, dobre Call of Duty. Nic więcej, nic mniej. Kilka godzin zabawy w kampanii singlowej (chyba że zechcesz zobaczyć alternatywne wersje wydarzeń i różne zakończenia) + kilkadziesiąt, a nawet kilkaset w multiplayerze, o którym przeczytacie w osobnym artykule.

+ ciekawa, zróżnicowana kampania

+ prowadzona dwutorowo fabuła

+ odrobina nieliniowości i kilka zakończeń

+ akcja widowiskowa jak nigdzie indziej

+ świetna ścieżka dźwiękowa

- "tanie chwyty" w scenariuszu

- nie do końca udane misje Strike Force

Przeczytaj także naszą obszerną zapowiedź Grand Theft Auto V