Little Nightmares III - recenzja. Koszmar do przeżycia we dwoje

W Little Nightmares III wcielamy się w dwie postacie - Low i Alone (jeśli bawimy się w pojedynkę, na samym początku wybieramy, którą z nich chcemy pokierować, zaś drugą pokieruje sztuczna inteligencja) - których celem jest wspólna ucieczka, a jedyną drogą do niej jest idealna współpraca. Gra nie marnuje czasu na wprowadzenia. Od razu rzuca nas w sam środek surrealistycznego koszmaru i pozwala, by otoczenie opowiadało historię za pomocą obrazów, dźwięków i niedopowiedzeń.

Sednem Little Nightmares III jest kooperacja oparta na wzajemnym uzupełnianiu się. Low i Alone to w zasadzie dwie połówki mechanizmu, które musimy zsynchronizować, by przetrwać. Low dzierży łuk, a więc narzędziem do interakcji z otoczeniem na dystans. Alone z kolei posługuje się kluczem francuskim, idealnym do rozwiązywania problemów z bliska. Ten podział ról jest fundamentem, na którym zbudowano całą rozgrywkę i projekty zagadek.

Gra nieustannie stawia przed nami wyzwania, które wymagają ścisłej współpracy. Często musimy jednocześnie wykonać dwie różne czynności: jedna osoba pociąga za dźwignię lub napina linę łukiem, podczas gdy druga w tym samym momencie przesuwa blok lub uruchamia inny mechanizm. Z kolei parasol pozwala wznieść się nad przepaścią dzięki podmuchom wiatru.

Żadne z tych narzędzi nie jest ozdobnikiem. Każde ma swoje precyzyjne zastosowanie, a mechaniki te wpleciono w strukturę poziomów w naturalny i logiczny sposób. Najciekawsze są zagadki synchronizacyjne, w których jeden fałszywy ruch lub ułamek sekundy opóźnienia oznacza porażkę dla obojga.

Sterowanie w Little Nightmares III jest na ogół precyzyjne, jednak w momentach, gdy akcja nabiera tempa, potrafi dać o sobie znać pewna niedoskonałość. Podczas dynamicznych pościgów, w których liczy się każda sekunda i precyzja każdego ruchu, responsywność postaci bywa niewystarczająca. Może to prowadzić do frustrujących pomyłek. W spokojniejszych fragmentach problem ten jest praktycznie niezauważalny, ale w kulminacyjnych scenach potrafi zepsuć starannie budowane napięcie.

Struktura Little Nightmares III opiera się na mistrzowskim operowaniu rytmem. Mamy tu długie, ciche chwile, kiedy powoli eksplorujemy mroczne lokacje. Wsłuchujemy się wtedy w odgłosy kapiącej wody, skrzypienie starych mechanizmów i dalekie, niepokojące echa… a potem rytm gwałtownie przyspiesza. Z mroku wyłania się zagrożenie i rozpoczyna się szaleńczy pościg. Biegniemy przez ciasne korytarze, balansujemy między światłem a cieniem, próbujemy ukryć się i przetrwać. Adrenalina sięga zenitu, a gra ściska za gardło.

Na szczęście twórcy byli świadomi wysokiego poziomu trudności tych sekwencji. Punkty kontrolne rozmieszczono bardzo mądrze. Po śmierci nigdy nie musimy powtarzać długich fragmentów, a jedynie krótki, ostatni odcinek.

Little Nightmares III powstało przede wszystkim z myślą o kooperacji. To oczywiste. Jeśli dobierzesz się w parę z kimś, kto wkręci się w zabawę na równi z tobą (a to bardzo łatwe), świetnie spędzicie czas. Gra wielokrotnie przetestuje waszą cierpliwość, ale będzie także źródłem satysfakcji i dodatkowym budulcem waszej relacji. Warto dodać, że Little Nightmares III to zabawy we dwie osoby nie wymaga dwóch kopii gry. Dzięki funkcji Friend's Pass wystarczy jedna.

A co z samotnikami? To już nie to samo, ale twórcy dopracowali sztuczną inteligencję do tego stopnia, że nie musimy się wkurzać na wirtualnego kompana. No dobra, może czasem. Ale na ogół współpraca przebiega gładko. A jeśli partner nie robi czegoś, co powinien, wystarczy nacisnąć trójkąt, aby przywołać go cichym "hej".

Kierunek artystyczny to absolutnie najwyższy poziom. Świat Little Nightmares III jest spójny, sugestywny i dopracowany w najmniejszych detalach. Twórcy mistrzowsko operują światłem, cieniem i echem. Za ich pomocą tworzą gęstą, niemal namacalną atmosferę zaszczucia. Budują w ten sposób nie tylko tło. Oprawa w tej grze opowiada historię, buduje napięcie i stanowi integralną część rozgrywki.

Patrząc pod względem technicznym, Little Nightmares III także należy ustawić na wysokiej półce. Grę testowałem na PlayStation 5 Pro. Miałem do wyboru dwa tryby: jakości oraz wydajności. W tym pierwszym obraz jest ostrzejszy, ale różnice nie są na tyle duże, abym odmówił sobie przyjemności zabawy z większą liczbą klatek na sekundę (co w takiej grze, jak ta, znacząco wpływa także na komfort).

Little Nightmares III to przepiękny krok w stronę horroru kooperacyjnego. Podczas gry obawiamy się nie tylko potworów czających się w cieniu, ale przede wszystkim ryzyka zawiedzenia partnera. Przez większość czasu to świetna przygoda. W najlepszych momentach wciąga bez reszty i daje dużo satysfakcji za każdym razem, gdy dokonamy wspólnie z kompanem czegoś dużego. Szkoda tylko, że tak szybko się kończy. Jeśli będziecie sumiennie współpracować, a nie przeszkadzać sobie nawzajem, uporacie się z całością nawet w sześć godzin.

Przede wszystkim dla graczy, którzy cenią sobie gęsty klimat i zabawę w kooperacji. To tytuł dla osób, które potrafią docenić artystyczną wizję i nie boją się wyzwań opartych na precyzji i cierpliwości.

W mniejszym stopniu dla osób, które zamierzają grać wyłącznie w pojedynkę, choć i w tym trybie Little Nightmares III sprawdza się zaskakująco dobrze. Także dla graczy wrażliwych na problemy z responsywnością sterowania oraz… mroczne wizje.