LEGO Indiana Jones: The Original Adventures

Poniższa recenzja przeznaczona jest w zasadzie wyłącznie dla osób, które nie miały kontaktu lub też nie polubiły gier z serii LEGO Star Wars. Miłośnicy tychże tytułów mogą spokojnie udać się do sklepów i w ciemno nabyć...

...najnowsze dziecko studia Traveller's Tales.

Pozostałym należałoby się jednak kilka słów wprowadzenia i od tego też rozpoczniemy. Otóż kilka lat temu, dokładnie zaś w roku 2005, specjalizujące się w masowej produkcji gier opartych na filmowych licencjach studio Traveller's Tales przedstawiło kolejną "ekranizację", nieco jednak inną od dotychczasowych dokonań. W świecie "starwarsowych" ortodoksów zawrzało - ktoś śmiał podnieść rękę na świętość! Zamiast jednak kosmicznej krucjaty i publicznego palenia pudełek z grą za pomocą blasterów, nastąpiło coś zgoła nieoczekiwanego. W fanowskim światku zamiast płynących z głębi serc, przesiąkniętych Mocą złorzeczeń, rozległ się niewymuszony, radosny śmiech. Jak to możliwe? Otóż ekipa deweloperska tak zręcznie i inteligentnie zabawiła się znaną wszystkim konwencją, że nawet najwięksi sceptycy pogrywali zapewne w tajemnicy, podśmiewając się z kolejnych przerywników filmowych.

Reklama

Prawdziwe uderzenie nastąpiło jednak rok później, kiedy światło dzienne ujrzał sequel gry, czyli LEGO Star Wars II: The Original Trilogy. To była już naprawdę ostra jazda po bandzie, nie oszczędzono chyba żadnej postaci z najbardziej kultowych epizodów Star Wars. I znów zamiast gromów z nieba i innych emanacji Mocy, na twórców spadły kolejne pochwały. Po dwóch latach i kilku mało udanych produkcjach typu Transformers postanowili wrócić do swych dwóch najlepszych pomysłów - połączenia w wirtualnej rzeczywistości słynnych duńskich klocków i kina wielkiej przygody. Tym razem dostało się Juniorowi. Przepraszamy. Doktorowi Jonesowi.

Świątynia z klocków

Już na początku należałoby wspomnieć o jednej z cech tej pozycji, która dla nielicznych może być wadą - mamy do czynienia z niemalże dokładnie taką samą rozgrywką jak w przypadku poprzednich gier sygnowanych nazwą LEGO. Zgodnie jednak ze starą prawdą mówiącą, że lepsze jest wrogiem dobrego, trudno uznać to za poważny minus. Każdy, komu spodobały się poprzednie gry z serii, odnajdzie się w niej od samego początku, zaś wiele osób, dla których będzie to pierwszy kontakt z kinowym LEGO, może przekonać się do sięgnięcia po poprzednie tytuły. Spójrzmy jednak na tytuł z perspektywy osób, które nie miały nigdy okazji bawić się "klockowymi" grami.

Fabuła, bo o takiej możemy tutaj jak najbardziej mówić, oparta została dość luźno na motywach znanych z trzech pierwszych filmów z Indianą Jonesem. W grze dostępne są więc trzy kampanie, nawiązujące do Poszukiwaczy Zaginionej Arki, Świątyni Zagłady i Ostatniej Krucjaty. Początkowo dostęp mamy tylko do jednej z nich, jednak pomyślne ukończenie pierwszego etapu trybu fabularnego odblokowuje nam możliwość rozpoczęcia przygód w kolejnych dwóch scenariuszach. Każda z kampanii składa się z sześciu etapów, które przechodzimy, oczywiście w z góry zdefiniowanej kolejności, zgodnej z wydarzeniami znanymi z filmów. Po zakończeniu każdego z nich możemy kontynuować zabawę lub wrócić do Barnett College, który stanowi naszą bazę wypadową - działa to dokładnie tak samo jak kantyna w LEGO Star Wars.

Grać możemy zresztą w dwóch trybach. Pierwszy to kampania (Story Mode), podczas której przechodzimy poszczególne etapy w zdefiniowanej kolejności, prowadząc Jonesa i którąś z na stałe przypisanych do lokacji postaci. Po zakończeniu etapu, czyli jego odblokowaniu, możemy z uniwersytetu wrócić do niego w dowolnej chwili na poziomie Free Mode. Podstawowa różnica polega na tym, że w tym trybie rozgrywki możemy wybrać dowolną z odblokowanych wcześniej postaci i niejako "dokończyć" poziom, odnajdując wszystkie sekrety i rozwiązując nieobligatoryjne zagadki. Oczywiście dzięki temu odblokowujemy kolejnych bohaterów specjalnych czy nowe zdolności. Opłaca się więc wracać do ukończonych etapów jeszcze w trakcie zabawy w kampanii.

Plastikowa krucjata

Uniwersytet to zresztą nie tylko możliwość wyboru trybu gry, postaci czy scenariusza. To właśnie tutaj dokonujemy zakupu nowych upgrade'ów, takich jak na przykład szybsze wykopywanie skarbów. W sali kinowej możemy na spokojnie obejrzeć wszystkie filmiki towarzyszące rozgrywce, a w galerii podziwiać odnalezione i skompletowane artefakty. Poza tym budynek ten sam w sobie skrywa kilka tajemnic, warto więc dokładnie go zwiedzić. Niezwykle klimatyczny jest też sprawdzony patent z kręcącymi się po całym uniwersytecie odblokowanymi postaciami - zabawnie jest spotkać na korytarzu samego siebie w wersji pustynnej lub też podziwiającego kolejny film... Luke'a Skywalkera.

Nie, nie. Nie przywidziało się wam. Jako że gra firmowana jest przez Lucas Arts, nie było najmniejszego problemu z umieszczeniem w niej kilku "gwiezdnowojennych" smaczków. Tym razem autorzy kpią sobie i podśmiewają się nie tylko z Indy'ego, ale również bohaterów swych poprzednich tytułów. Zobaczyć lodową jaskinię, w której wisi pod sufitem bezradny Luke, to naprawdę rzecz bezcenna. Humoru jest zresztą co niemiara i - co najważniejsze - nie jest to wyłącznie slapstickowa hucpa, tylko niekiedy bardzo inteligentne zabawianie się konwencją. Zresztą do tego ekipa Traveller's Tales zdążyła nas już przyzwyczaić w swych poprzednich produkcjach. Osobom, którym to bezlitosne naigrywanie się z kultowych świętości szczególnie przypadło do gustu, powinny być LEGO Indianą Jonesem wyjątkowo usatysfakcjonowane.

Tym bardziej, że sama rozgrywka bawi, cieszy i raduje dokładnie tak samo, jak przed kilku laty. Teoretycznie nie mamy tu praktycznie nic nowego - znów przyjdzie nam biegać, skakać, walczyć, montować i niszczyć. Ale tak przecież być miało - to prosta gra zręcznościowa, całymi garściami czerpiąca z klasycznych platformówek, mająca dać satysfakcję zarówno kilkulatkom, jak i ich rodzicom. To zresztą rzeczywiście jeden w fenomenów na rynku, gdyż rzadko zdarza się nam grać w tytuły, które potrafią z taką samą siłą przyciągnąć do monitorów zarówno kilkuletniego dzieciaka, jak i jego ojca, a czasem nawet i dziadka.

Nasz główny bohater, jak na legendarnego archeologa przystało, wyposażony jest w pejcz, który stanowi zarówno jego podstawową broń, jak i niezwykle ułatwia poruszanie się. Przy jego pomocy Indy bez najmniejszego problemu pokonuje nawet największe rozpadliny, jeśli tylko gdzieś nad głową znajdzie punkt zaczepienia dla swego "wunderwaffe". Poza tym, jeśli tylko w jego zasięgu znajdzie się jakaś ponętna LEGO-laska... Zresztą - spróbujcie najlepiej sami. Nie ma obaw, nic w tym zdrożnego - raczej romantyczny to ma klimat. Walki potrafią natomiast stanowić niekiedy spore wyzwanie, gdyż zdarza się, że przewaga plastikowych przeciwników jest miażdżąca. Od czegóż są jednak równie plastikowe pięści, łopaty, pistolety maszynowe czy nawet bazooka? Z ciekawych elementów warto również wspomnieć o... ofidofobii. Twórcy pokusili się więc nawet o uwzględnienie słynnego jonesowego strachu przed wężami - jeśli zbliżymy się zbytnio do czerwonych paskudztw, nasz bohaterski archeolog zacznie trząść portkami i odmówi dalszej współpracy. Miodzio.

Królestwo Legowej Czaszki

Lokacje to już klasa sama w sobie. Są jeszcze bardziej kolorowe i ciekawiej zaprojektowane, niż te ze Star Wars, co bezpośrednio przekłada się na miodność przy rozwiązywaniu poszczególnych zadań. Co jednak najważniejsze, gra jest świetnie zbalansowana - z przejściem kampanii poradzi sobie kilkulatek, jednak odkrycie i rozpracowanie wszystkich zagadek będzie potrafiło zaangażować szare komórki nawet dorosłego gracza. Wszędzie dominują żywe, ostre kolory, teksturom trudno cokolwiek zarzucić, modele są w "legowy" sposób perfekcyjnie animowane. Aż trudno czasami uwierzyć, jak doskonale udało się twórcom wtopić klockowe elementy w te wszystkie malownicze krajobrazy.

Jednym słowem, w tej klasie gier grafika jest wręcz perfekcyjna - zadbano nawet o zaimplementowanie takich bajerów jak rozmycia dalszego planu czy robiące dobre wrażenie oświetlenie. O muzyce w zasadzie można napisać jedno zdanie, które samo w sobie będzie chyba odpowiedzią na wszelkie pytania dotyczące tej kwestii. Lucas Arts udostępniło oczywiście twórcom ścieżki dźwiękowe Johna Williamsa z oryginalnych filmów - czy trzeba jeszcze cokolwiek dodawać? Jest "indianowo" tak bardzo, jak tylko można to sobie wyobrazić. Jak wiadomo, plastikowe ludki nie mówią, co nie oznacza jednak, że poza soundtrackiem nie ma w grze innych dźwięków. Zarówno odgłosy otoczenia, jak i te towarzyszące różnym działaniom, idealnie wpasowane zostały w charakter gry - są zwyczajnie takie jak być powinny. A towarzyszące filmikom pomruki, chrząknięcia i inne niewerbalne formy komunikacji lego ludków, w połączeniu z sugestywną "mimiką", robią po stokroć większe wrażenie, niż najzabawniejszy dialog.

Produkt doskonały?

Nie do końca, gdyż gra posiada jednak kilka wad. Jedną z nich jest mało przyjazna chwilami kamera. Co prawda przez większość gry nie przeszkadza nam tak bardzo jej mocno ograniczony zakres ruchu. Są jednak etapy i lokacje, w których niemalże łamiemy prawego analoga na padzie, próbując zmusić ją do przesunięcia się w bok o kilka stopni. Niestety, uparta kamera nie reaguje na nasze prośby i groźby, my zaś musimy czasami ryzykować stratę życia, skacząc w ciemno z nadzieją, że "coś tam musi być". Druga sprawa to dziwne zachowanie legoludków na niektórych powierzchniach. Nasi bohaterowie mają bowiem tendencję do ześlizgiwania się w kilku miejscach lub na przykład wpadania w przepaść, mimo sporej odległości od jej krawędzi. Na szczęście to drugie nie zdarza się zbyt często, jednak problem ze stabilnością ludzika po wykonaniu skoku potrafi niekiedy napsuć trochę krwi.

Podobnie zresztą jak nasi towarzysze. Jeśli SI działa, to zazwyczaj nie ma z nimi problemu - walczą jak lwy, znajdują samodzielnie drogę, pomagają nam w niektórych zagadkach. Jeśli SI działa. Czasem ma ona bowiem tendencję do ogłaszania strajku - legoludek zamiast nam pomagać lub robić cokolwiek pożytecznego, staje sobie z boku i zimnym, plastikowym wzrokiem patrzy jak jesteśmy masakrowani przez zastępy wrogich klocków. Trudno też dopatrzyć się w tym jakiejś reguły - te same postaci, na tych samych mapach, zachowują się za każdym razem inaczej. Na szczęście zdarza się to na tyle sporadycznie, że jesteśmy im skłonni to lenistwo wybaczyć.

Jak podsumować w kilku słowach powyższą recenzję? Generalnie otrzymaliśmy grę, która nawet nie próbuje udawać czegoś oryginalnego, w całości niemalże opartą na starym, sprawdzonym pomyśle. Ale grę bardzo dobrą i wykonaną po mistrzowsku. Ogrom radości płynący z zabawy całkiem skutecznie pozwala zapomnieć o nielicznych błędach, zaś potężna dawka humoru poprawi nastrój chyba każdemu, niezależnie od wieku. No właśnie. Bo to chyba największa zaleta tej gry - jest wyjątkowo rodzinna.

gram.pl
Dowiedz się więcej na temat: ciemno | Gwiezdne Wojny | jones | star | wars | Indiana Jones | Lego
Reklama
Reklama
Reklama
Reklama
Strona główna INTERIA.PL
Polecamy