Forbidden Siren 2

Przekleństwo horroru...

Ilekroć nie spotykam się innymi przyjaciółmi, fanami kina, zawsze poruszymy istotny dla nas problem. Dzisiejsze kino pod względem gatunku, jakim jest horror, praktycznie nie istnieje. Otrzymujemy w zamian żenujące produkcje nie mające zbyt wiele wspólnego ze straszącą klasyką tego gatunku. Można wymienić jedynie godną ekranizację gry "Silent Hill", która o ironię nie straszyła, ale prezentowała wysoki poziom wizualnego kunsztu . Wszystko inne to zbiór kopiowanych, słabych i okraszonych zbyt groteskową formą filmu produkcji. A gdzie napięcie, miejsce na domysły, wyobraźnie, lęk i najważniejsze - szaleństwo? Gry bazują na podobnych mechanizmach. Twórcom brakuje koncepcji, ciekawej fabuły, bardzo istotnego elementu zaskoczenia, świeżego pomysłu, ale przede wszystkim wiarygodności. Jasne, trudno nam uwierzyć, że w jakimś miasteczku straszą duchy, ale musimy przecież zaangażować się w losy bohaterów, tym samym poczuć uwielbiany przez fanów gatunku niepokój oraz strach. Wraz z premierą "Forbidden Siren 2" musiało w końcu coś się zmienić...

Forbidden...

Zapowiada się ciekawie. Lądujesz na tajemniczej wyspie, którą zalała niezwykła fala tsunami. Katastrofa ta na zawsze zmieniła obraz nieszczęsnego lądu i to nie tylko w sposób, jaki mieliśmy okazję oglądać w telewizji... Wielu mieszkańców wpadło w dziwny trans, utraciło wszelkie granice, zmysły, a nawet świadomość. Rozpoczęła się krwawa rzeźnia...

W samej grze wcielamy się w postacie wielu bohaterów. Początkowo wydawało mi się to niezbyt trafionym patentem, ale po zapoznaniu się z całą treścią tego niezwykłego tytułu, zdanie musiałem zmienić. Począwszy od dzieciaka, któremu ojca rozmazano po całej ścianie salonu, poprzez żołnierza, którego zmysły już dawno przestały funkcjonować poprawnie, i młodą szamankę opętaną przez przerażające wizje, kończąc na ślepym gościu i jego psie przewodniku. Każda z tych postaci ma własną osobowość, wątpliwą przeszłość, określony charakter rozgrywki i oczywiście "schizę", w której dzielnie jej towarzyszymy...

Sama rozgrywka niewiele różni się od poprzedniej części. Jak to bywa w grach z tego gatunku, tu trzeba coś przesunąć, tam odnaleźć lub rozwiązać jakąś małą łamigłówkę. Dodatkowo często dochodzi do konfrontacji naszego bohatera z nawiedzonymi mieszkańcami niegościnnej wyspy, a wtedy albo rozmowa jest krótka i treściwa - gaz rurka, parasolka, rzadko broń palna - albo korzystamy ze znanego z pierwszej części "sightjack'ingu", który umożliwia nam uniknięcie kontaktu z przerażającymi monstrami. Oprócz tego bardzo często dzięki tej zdolności możemy doświadczyć porażających wizji wydarzeń mających miejsce przed naszym przyjazdem na wyspę, makabrycznych obrazów zbiorowych mordów na okolicznych wioskach i wszystkiego, czego zdrowy człowiek nie chciałby doświadczyć. I moim zdaniem to właśnie ten patent znacząco podkręca chory i psychopatyczny klimat. Zatęchłe lokacje, demoniczni mieszkańcy i działające na podświadomość wizje. Poczucie strachu, panicznej chęci ucieczki, a dodatkowo stopniowe uleganie temu choremu świata są tu jak najbardziej obecne...

Mówiąc o wadach tej propozycji, na pewno wkurzać może sztuczne podzielenie gry na misje i zadania. Gramy, gramy, a tu nagle pojawia się napis "mission completed". Zdecydowanie rozbija to gęstą atmosferę i wprowadza niepotrzebne przestoje. Druga wtopa programistów to na pewno przymus powracania do wcześniej odwiedzanych lokacji, czyli znany i często nielubiany "backtracking". Chciałoby się poznać więcej tajemnic, makabrycznych wydarzeń i przy okazji zmierzyć się z nowymi wyzwaniami, a nie powtarzać te same czynności i zwiedzać te same lokacje. Na koniec, podobnie jak w "jedynce", mamy pewne problemy z kamerą. Lubi często zabłądzić lub ustawić się w najgorszym z możliwych miejsc, odcinając nas przy tym od najważniejszych wydarzeń na ekranie telewizora.

...Siren

Muszę przyznać, że przypadły mi do gustu kolejne lokacje tego tytułu. Dla ludzi siedzących w temacie na pewno wyzwoli wiele skojarzeń z genialnym w tej kwestii "Silent Hill". Brudne i zardzewiałe baraki, pełno śladów krwi, wnętrzności wiszące na kablach wysokiego napięcia, zdeformowane i przerażające postaci, ale i atrakcyjna oraz klimatyczna architektura kolejnych lokacji. Równocześnie animacja oraz mimika twarzy bohaterów stoją najwyżej na zadowalającym poziomie - ich gesty oraz zachowanie znacznie odbiegają od wiarygodnych oraz przekonywujących.

Muzyka oraz dźwięk to spory krok w porównaniu z pierwszą częścią powoli tworzącej się serii. Chora i pokręcona aranżacja, ciekawe pomysły i efekt maksymalnie poruszający. Dodatkowo tło, czyli wszelkie dźwięki, zgrzyty oraz jęki, to najwyższa półka światowa. Efekt końcowy jest naprawdę bardzo dobry i jedynie minimalnie odstaje od króla gatunku, serii "Silent Hill".

Uciekniesz?

"Forbidden Siren 2" to specyficzny, mocno nasiąknięty japońską kulturą tytuł. Trudny w odbiorze, często niepotrzebnie przekombinowany i mało wiarygodny. Jeśli nawet po wyłączeniu konsoli lubisz wciąż przeżywać wydarzenia z krwawej wyspy strachu i opętanego szaleństwa, to szczerze polecam Ci ten tytuł.